Ο Πούμουκλ (Pumuckl) ή αλλιώς Φρού - Φρού, είναι ένας ήρωας των παιδικών μου χρόνων που λάτρευα να παρακολουθώ.
Πρόκειται για ένα ζωηρό ξωτικό με φουντωτά κόκκινα μαλλιά που μιλά ακατάπαυστα και κάνει αδιάκοπα σκανταλιές. Εκφράζει συνεχώς απορίες λόγω έμφυτης περιέργειας, είναι άτακτος και δημιουργεί συχνούς μπελάδες στον γεράκο επιπλοποιό Eder, στου οποίου το σπίτι κατοικεί, με χαριτωμένη αναίδεια.
Είναι από φύση εγωιστής, αισθάνεται όμως τύψεις όταν προκαλεί τη στενοχώρια του επιπλοποιού. Εμφανίζεται πάντα ξυπόλυτος με μουσταρδί μπλουζάκι και πράσινο παντελονάκι και δεν είναι γνωστή η ηλικία του.
Ανήκει στην κατηγορία των ξωτικών της γερμανικής μυθολογίας και παραπέμπει στη γερμανική φολκλορική παράδοση. Κατάγεται από τη δυναστεία Klabautermänner.
Ο Φρού Φρού χάνεται στη Βαυαρία και βρίσκει καταφύγιο στο ξυλουργείο του Meister Eder, έναν χώρο που χαρακτηρίζεται για την ακαταστασία που ταιριάζει στη φύση του ξωτικού. Είναι αόρατος για τους ανθρώπους και γίνεται ορατός μόλις ακουμπά κάτι φτιαγμένο από ανθρώπινο χέρι. Καθώς τρυπώνει στο ξυλουργείο πατά σε χυμένη κόλλα και έτσι χάνει το προνόμιό του να είναι αόρατος. Γίνεται στο εξής ορατός αλλά μόνο στον άνθρωπο που τον είδε, δηλαδή τον ηλικιωμένο ξυλουργό.
Η βάση του σεναρίου είναι πως ο Φρού Φρού με την έμφυτη ξεροκεφαλιά του και τη ζωτική του ορμή συχνά παρακούει τον παππούλη του και είτε βγαίνει στον κόσμο των ανθρώπων και τους δημιουργεί προβλήματα, με τις σκανταλιές του, ή μπλέκει σε μπελάδες τον ίδιο και τον ξυλουργό όταν κάποιος άνθρωπος ή πελάτης επισκεφθεί το ξυλουργείο. Όταν βαριέται κάνει του κεφαλιού του και τιμωρείται από τον ξυλουργό. Ωστόσο, στο τέλος έρχεται πάντα η συμφιλίωση λόγω της χαριτωμένης φύσης του.
Ο Franz ή Meister Eder είναι ένας ηλικιωμένος κύριος που ζει μόνος, αφοσιωμένος στο αγαπημένο του επάγγελμα. Είναι νομοταγής πολίτης, πάντα ευγενής, χαμηλών τόνων και δεν επιθυμεί εντάσεις. Ο χαρακτήρας του βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με αυτόν του Φρου Φρου. Έχει λιγοστούς φίλους και δεν έχει δημιουργήσει οικογένεια.
Λόγω της παιχνιδιάρικης και εύθυμης φύσης του, ο Φρου Φτου προκαλεί το γέλιο, την αγάπη και τη συμπάθεια, ταυτισμένος με την ανεμελιά και τις γκάφες ενός μικρού παιδιού. Η σχέση του με τον ηλικιωμένο ξυλουργό θυμίζει τη σχέση ενός μικρού παιδιού με τον παππού του (ή και τη γιαγιά του), όπου το νεότερο μέλος της οικογένειας εισπράττει προστασία και θαλπωρή από το γηραιότερο. Αντίστοιχα προβάλλεται η ανοχή του γηραιότερου και η ζωντάνια που αντλεί αυτός από το νεαρό άτομο.
Για την ομάδα του The Paint Poster Studio
Έρση Κουμπούρη
Δημοσιογράφος - Εικονογράφος
